ای علی مرتضی! تو مظهر ذات خدایی            ما سِوَی اللّه‌اند ظلّ تو، تو ظلّ کبریایی

غیب مطلق شد زِ مشکاتِ رُخَت بی پرده ظاهر            آری ای مِرآت ایزد! پای تا سر حق‌نمایی

عقل چون سنجد مدیحت؟ زان که تو عین مدیحی            فهم چون گوید ثنایت؟ زان که تو عین ثنایی

هم تو اوّل، هم تو آخر، هم تو باطن، هم تو ظاهر            هم تو غالب، هم تو قاهر؛ مُبتَدا و مُنتهایی

سالکان حق‌طلب را در طریقت دستگیری            عارفانِ رازدان را در حـقیقت پیشوایی

بی کسان را مُستجاری، بی قراران را قراری            بیدلان را غمگساری، دردمندان را دوایی

جوهر عدلی و احسان، معدن علمی و ایمان            منـبع نـوری و برهـان، پـادشاه لافـتایی

جُز تو نگْشاید دگر کس عُقَده از کار خلایق            در جهان تنها تو ای دست خدا مشکل‌گشایی

در نماز از مرحمت انگشتری دادی به سائل            تو ولی مـؤمـنـین شاها به نَـصِّ اِنّـمایی

مخزن اسرار مکـنونی و گنجور حقایق            قَدْر بخشای قَدَر، فرمانده حکـم قضایی

محرم اسرار غیبی در مقامِ «لی مَعَ اللّه»            هـمـنـشـین احـمـد مُخـتار در بزم دنایی

قطره‌ام من قطره آخر وسعت دریا چه سنجد؟            تُو یمِ فضل و محیط جود و دریای سخایی